Niet alleen lenigt de Here onze behoeftes door de Gemeente, maar het is ook alleen maar in de context van de Gemeente dat we ons vol potentieel als gelovigen kunnen bereiken.
Als een deel van het menselijk geslacht zijn we geschapen als sociale wezens. We hebben vriendschap, gezelschap en geborgenheid nodig dat voortkomt doordat we deel uitmaken van een familie, een stam en een natie. Enkel zij die dysfunctioneel(?) zijn hebben geen behoefte aan interactie met anderen. Als Christenen behoren we tot de stam van de plaatselijke Gemeente en de natie van God's volk. Maar om een eigenaardige reden vinden vele Christenen dat ze meer gemeen hebben met hun onbekeerde collega's, de country club of de uitbaters van de plaatselijke pub, dan met de plaatselijke Gemeente. In plaats van dat deze relaties hun geestelijk leven versterken, voeden ze eerder het leven in het vlees en corrumperen het leven in de geest. Nog erger, dit kan een spijtige bevestiging zijn van waar ze werkelijk thuishoren.
Jouw wereldse vrienden kunnen je niet geestelijk opbouwen en gegarandeerd zullen zij jou langzaam maar zeker neerhalen tot op hun niveau. Afzondering is geen goed alternatief omdat we allemaal relaties hebben. Dus de enige optie voor een ware gelovige is gemeenschap met andere gelovigen. Dit kan geen “virtuele gemeenschap” zijn, maar wel een van aangezicht tot aangezicht. Ik spreek haast iedere dag per telefoon met mijn dochters, maar dat is niet hetzelfde als ze zien en hen aanvoelen in het vlees. Geen enkele computer, telefoon of videoconferentie kan het samenzijn met anderen op dezelfde plaats vervangen. Het is interessant dat de Schriften vermelden dat zij “waren allen tezamen bijeen.” (Hand. 2:1). Het kijken naar televisie of het internet brengt je niet samen en het is een leugen dat de warmte van een gemeenschap naar jou kan toestromen door zo'n stom doosje.
Jezus had perfect gemeenschap met Zijn Vader. Toch zocht Hij dikwijls het gezelschap op van Zijn discipelen, ondanks hun gebreken en zwaktes. Op Zijn laatste maaltijd zei Jezus: “Ik heb vurig begeerd dit Pascha met u te eten, eer Ik lijd. Want Ik zeg u, dat Ik het voorzeker niet meer eten zal, voordat het vervuld is in het Koninkrijk Gods.” (Lucas 22:15-16). Jezus werd gedreven door een alles verslindende passie en een diepe honger naar gemeenschap met de Twaalf; alhoewel een van hen Hem reeds had verkocht en de anderen zouden gaan wegvluchten bij het kruis. (Behalve Johannes). Indien Jezus behoefte had aan gemeenschap, dan jij en ik nog veel meer, zelfs al denken we geestelijker te zijn dan andere gelovigen.
We hebben nood aan de veiligheid en de bescherming dat het samenzijn met andere gelovigen ons geeft. In het wild maken leeuwen geen kans tegen een kudde buffels, maar indien ze een van de kudde kunnen isoleren, zijn ze in staat hem te doden. Dus “de duivel gaat rond als een brullende leeuw, zoekende wie hij zal verslinden” (1Pet. 5:8). We zijn relatief veilig in het lichaam, maar vanaf het moment dat we alleen zijn worden we opgejaagd wild. Het is net daarom dat Satan tweedracht zaait onder de broeders. Eens dat hij zijn wig heeft gedrongen tussen broeders, worden ze gemakkelijke slachtoffers.
We dienen tijd door te brengen met andere gelovigen om net zoals Jezus te worden! Wacht even voordat je mij beschuldigt van ketterij. Hoe verandert Hij ons naar Zijn beeld? Injecteert Hij ons met Zijn gelijkenis? Worden we op een dag wakker met een andere persoonlijkheid? Neen. Hij verandert ons door Zijn Woord en door de Gemeente. Er bestaat geen vervangingsmiddel voor de vele pijnlijke ervaringen met andere Christenen om ons te veranderen naar het beeld van Christus! Ja het zijn vooral de harde en onprettige interacties die ons vormen, meer dan wat ook. “Zoals men ijzer met ijzer scherpt, zo scherpt de ene mens de andere.” (Spr. 27:17). Wanneer ik een mes van staal maak, gebruik ik geen veren om dat mes vorm te geven. Maar enkel dat wat harder is dan staal. Zo worden mensen meestal gevormd door zulke pijnlijke interacties die een stempel nalaten.
Ik ben geen voorstander van enig onzacht of onbedachtzaam gedrag in de Gemeente. Eigenlijk raak ik erg gefrustreerd met zelfzuchtige en onbeleefde gelovigen. Maar het is een feit dat we geduld leren oefenen wanneer we moeten berusten in de domheid van anderen. Hoe groot de genade van God voor ons is leren we enkel door de fouten in anderen te zien. We leren enkel hoe groot de gratie en het geduld van God is wanneer we moeten gaan bouwen met hen die slechts langzaam veranderen. Het is enkel wanneer we in aanraking komen met het onaangename, dat we leren het onliefelijke lief te hebben. Het is enkel als we het moeilijk hebben om te vergeven, dat we Zijn vergiffenis verstaan. Ondanks dat we allemaal willen deel uitmaken van een Gemeente waar iedereen exact op Jezus lijkt, is het een feit dat hoe minder een Gemeente op Hem lijkt, hoe meer we leren zoals Hem te zijn.
We hebben de Gemeente ook nodig als bevestiging van Zijn Woord. Elke gelovige dient de Bijbel te lezen en te verwachten dat de Here hem persoonlijk aanspreekt door Zijn Woord. Maar we benodigen ook bevestiging van wat Hij tot ons "zegt". Die bevestiging komt niet door op goed geluk een vers aan te wijzen in de Bijbel of door het Boek te openen in de hoop dat er iets voor jou wil uitspringen. Bevestiging van aanwijzingen van de Here komt via het leven van de Gemeente. Dit kan door prediking van het Woord of de commentaar van een medegelovige. Teveel mensen beweren "God's stem " gehoord te hebben in hun binnenkamer terwijl het evident is dat God duidelijk iets anders wil zeggen.
In het verleden heb ik er velen die zich hielden aan de orthodoxe leer zien wegglijden in een of andere misleiding. Dit kan niet gebeuren zolang we deel uitmaken van een gezonde Gemeente en in onderwerping aan mekaar. Maar vanaf het ogenblik dat we denken de anderen niet nodig te hebben (ofschoon nog "in gemeenschap" zijnde), staan we open voor dwaling omdat we niet meer worden onderworpen aan de toetsen en overwegingen van de ware gemeenschap. Niemand zal in afzondering zijn theologie vormen of veranderen - het mag enkel gebeuren in de context van de gemeenschap.
Het spijt me dat mijn omzwervingen je boos hebben gemaakt, vooral omdat je zo geestelijk bent dat je uit de Gemeente bent gegroeid. Dan schrijf ik alleen maar voor hen die zwak zijn - zoals mezelf.
(Wordt vervolgd).